Anna: 'We deden het met ons hart'
Geestelijk verzorger Anna van der Maas: ‘De afgelopen periode was een intense tijd. We hebben gedaan wat we konden doen, maar er is ook een gevoel van tekortschieten. Je wilt geen beperkingen opleggen bij het bezoeken van een dierbare die ernstig ziek is. En toch moet het vanwege de veiligheid. Ondanks dat bedanken mensen de verpleging voor de liefdevolle zorg. Gelukkig dat mondkapjes, schorten en handschoenen de menselijke warmte niet tegen kunnen houden!’
Nazorg
Een inkijkje in de zorg voor patiënten op de corona verpleegafdeling door de ogen van geestelijk verzorger Anna van der Maas.
Eén keer per dag mag er iemand op bezoek komen tussen 15.00 en 17.00 uur. Dat lijkt simpel, maar is het niet. Want familie durft nogal eens niet te komen, angstig om zelf besmet te raken. Zij hebben namelijk gezien hoe iemand in korte tijd heel ziek kon worden. Soms kunnen naasten niet komen, omdat ze zelf corona hebben of behoren tot een risicogroep. En zo ga ik op bezoek bij iemand die in de laatste dagen van zijn leven geen familie of vrienden meer ziet. Daar zit ik dan, ingepakt in beschermende kleding aan het bed. Zo je laatste dagen ingaan, dat gun je iemand toch niet?
Mooie momenten
Anna vertelt over situaties waar ze bij werd gevraagd. ‘Van angstige bijna-doodervaringen tot het begeleiden van een stervensritueel. Rituelen kunnen helpen bij het afscheid nemen, door symbolisch uit te drukken waar je geen woorden voor hebt. Het geeft ruimte voor het uiten van emoties. Mijn achtergrond als predikant kwam van pas, wanneer er behoefte was aan gebed of een zegening. Geluksmomenten waren er ook, wanneer patiënten weer herstelden of terugkwamen van de Intensive Care. In zo’n situatie waarin het erop of eronder is, leef je met mensen mee.’
Niet voorbereid
Corona kent een grillig verloop. Anna: ‘Het kwam geregeld voor dat artsen met slecht nieuws kwamen en coronapatiënten moesten vertellen dat ze het niet gingen redden. Het is ongelooflijk hoe snel de situatie van mensen – zonder dat zij het zelf door hebben – kan verslechteren. Mensen zijn dan totaal niet voorbereid en moeten plotseling toch afscheid nemen van elkaar. Dat heeft veel indruk op me gemaakt.’
Luisteren
‘Patiënten zijn soms bang. Bang voor de dood en voor het onbekende’, vertelt Anna. ‘Als geestelijk verzorgers zijn we gewend het uit te houden met mensen, ook als het uitzichtloos is. We kunnen de situatie niet anders maken, geen antwoorden geven, geen oplossing bieden. We ondersteunen mensen door naar hen te luisteren en aandacht te hebben voor wat er is en wat het met hen doet.’
Nazorg
Het werk als geestelijk verzorger achter de gesloten deuren van de corona verpleegafdeling was anders dan anders. Anna: ‘Verpleegkundigen en artsen hadden ons gevraagd om in ‘het cohort’, de afdeling waar patiënten in isolatie verpleegd werden, aanwezig te zijn. Zo konden we inspelen op wat er nodig was.’ Voor de coronapatiënten die weer thuis zijn en voor nabestaanden is er nazorg. Nabestaanden ontvangen daarover een brief. Zij kunnen contact opnemen met de arts, maatschappelijk werker of geestelijk verzorger als daar behoefte aan is.