Menu

En toen gingen de klapdeuren dicht…

Peter Vogelaar belandde als coronapatiënt in een turbulente achtbaan. Een indringend verhaal over eindeloze nachten, totale hulploosheid, de smartphone als lifeline en Fix You van Coldplay. ‘En toen gingen de klapdeuren dicht. Nog één keer zwaaien naar mijn vrouw. Heb ik haar voor het laatst gezien…’

'Ik had niet de typische corona-symptomen'

Het is half februari als Peter Vogelaar (73) uit Deventer last krijgt van maag- en darmklachten. Als diabetespatiënt heeft hij net nieuwe medicijnen gekregen en zijn bijwerkingen strookten met de bijsluiter. Niets wees op corona. Maar Peter at bijna niet en alleen aankleden al kostte veel moeite. Dus half maart toch maar naar de huisarts. ‘Ik kwam daar en de wachtkamer was (vanwege corona) leeg. Ik liep met de vervangend huisarts mee, toen hij zich omdraaide en vroeg: “Hoeveel meter heeft u nu net gelopen?”. Het was maar een paar meter, maar ik hijgde enorm. De huisarts vertrouwde het niet en stuurde me naar de longarts in het ziekenhuis. Hoewel ik altijd al het nieuws volg, had ik geen seconde over corona gedacht. Ik had geen koorts, niet de typische symptomen.’

Moeilijke beslissing

In het ziekenhuis -23 maart- ging het opeens allemaal razendsnel. Bloedafname, foto’s maken, longfunctie… De longarts stuurde hem direct door naar de Spoedpost. Peter: ‘Ik was kapot, kon geen pas verzetten.’ Maar nog altijd was het woord corona niet gevallen. Dat veranderde op de Spoed. Daar hadden ze snel de pre-diagnose corona gemaakt. Mondkapjes, beschermde pakken… Het C-woord viel. Zich amper realiserend wat er precies mis was, kreeg Peter direct misschien wel de meest moeilijke vraag van zijn leven voorgelegd. Of hij wel naar de IC wilde als het mis ging…? Peter: ‘Het was - realiseer ik me nu achteraf - een heel eerlijke en reële vraag, Maar op dat moment was het enorm moeilijk. De informatie komt allemaal wel binnen, maar ook weer niet. Zo’n beslissing moet je nemen op het moment dat vrijwel alles langs je heen gaat, omdat je te ziek bent. De confrontatie met de dood. Dat was zo moeilijk.’

Smartphone als lifeline

Er zouden meer confronterende momenten komen. Peter werd naar B2, de speciale corona-afdeling gebracht. ‘En dan moet je de klapdeuren door. Nog één keer zwaaien naar je vrouw. Je afvragend: heb ik haar voor het laatst gezien…’ Peter kwam alleen op een isolatiekamer te liggen. In volle bewustzijn, maar compleet gesloopt. ‘Ik kon niks.’ Vooral de nachten ervaarde hij als slopend. 00.35 op de klok zien. 00.40. Alles gaat door je heen.’ Bezoek mocht er niet komen. ‘Het enige contact dat ik met de buitenwereld had, was mijn smartphone.’ Confronterend ook toen hij een zwager appte om te vertellen waar de overlijdensaktes lagen. Peter: ‘Als ik de kracht had om überhaupt te appen. Ik kwam er na drie dagen pas achter dat ik tv op de kamer had.’ Eten lukte niet, een half uur op de stoel was al slopend. Peter: ‘En dan kwam die ontzettend lieve verpleging weer om toch te proberen me iets te geven…’ Over hoe je je op zo’n moment voelt, zegt Peter: ‘Totaal hulpeloos. Ik ben een rekenaar maar wist echt niet meer hoeveel 3x7 was. Ik schrok daarvan toen ik me dat realiseerde.’

IC nooit een optie geweest

Toch ging het relatief snel ook weer beter met Peter. De IC is nooit een optie geweest. ‘Ik ging van de isolatiekamer naar een kamer met drie mensen. Voor het eerst kwam ik weer op de gang buiten de isolatiekamer en zag een enorme bedrijvigheid. Ik dacht: wat doen die mensen allemaal? Zijn die allemaal bezig voor ons? Ja dus. De zorg was in één woord: geweldig!’ Toch ook in de periode van opkrabbelen, weer een confrontatie. Peter: ‘Ik kreeg in het ziekenhuis paniekaanvallen. Grote klasse hoe verpleegkundigen me geruststelden en vertelden dat dat er allemaal bij hoort.’ En steeds ook weer die spanning als hij getemperatuurd werd. ‘Ik heb één keer gelogen in de app naar mijn familie over de koorts. Ik wilde ze niet nodeloos ongerust maken.’ Het kantelpunt kwam toen de temperatuur structureel daalde. Peter: ‘Toen kreeg ik weer vertrouwen en hoop.’ Na zeven dagen achtbaan, mocht Peter weer naar huis. Dezelfde klapdeuren die een week eerder zich sloten, gingen weer open!

“De zorgverleners hebben mij ge-fixt! Ik ga weer als een speer”

– Peter Vogelaar

'Wat een geweldig ziekenhuis'

Peter is zelf al jaren actief binnen Slachtofferhulp. Na het ontslag uit het ziekenhuis ervaarde hij zelf hoe hulp krijgen cruciaal is. ‘Ik was weken emotioneel echt een vergiet. De tranen kwamen overal vandaan. Kwam er een klein buurjongetje elke dag even zwaaien naar me voor de ramen. Nou, daar kwamen de tranen weer. Geweldig dat er dan een psycholoog belt uit het ziekenhuis die je steunt en vertelt dat dat volstrekt normaal is. Het was een uiting van blijdschap en reflectie.’ Euforisch is Peter over de nazorg van het hele Nazorgteam Corona ‘Die belden na twee weken uit zichzelf. Ze hebben een intake van een uur gedaan om te kijken hoe het ging en wat ik nodig had om te herstellen. Van fysio tot psycholoog en diëtist… Ik ken iemand in het westen van Nederland die ook met corona in het ziekenhuis heeft gelegen. Die heeft helemaal niks meer gehoord vanuit het ziekenhuis. Uit ervaring weet ik nu dat nazorg het herstel enorm bevordert. Ik ben echt onder de indruk van wat het ziekenhuis voor mij heeft gedaan.’

Fix you Coldplay

Peter zit inmiddels weer op zeventig procent van zijn oude conditie en herstelt voorspoedig. Hij is –als verwerkingsmomentje- nog even naar de achterkant van het ziekenhuis gelopen. ‘Toen ik op B2 lag, keek ik naar buiten. Zag ik blije vrolijke mensen in de tuin richting Schalkhaar lopen en fietsen. Vanuit de tuin keek ik nu andersom naar B2, daar waar ik in isolatie had gelegen.’ Weer die confrontatie. Langzaam zakt die angst inmiddels weg. Emoties worden minder. Peter: ‘Het heeft allemaal tijd nodig.’ Peter stuurde tijdens zijn herstelperiode ook een appberichtje naar de HIP. Dit Deventer podium heeft een Virtual DJ die tegen betaling plaatjes draait. De opbrengst gaat naar een feest voor ziekenhuispersoneel. Peter doneerde en vroeg Fix You van Coldplay aan. ‘In dat nummer zit alles voor mij. De zorgverleners van het Deventer Ziekenhuis hebben mij ge-fixt! Ik ga weer als een speer.’

Andere coronaverhalen

Jouw leven

We leven allemaal ons eigen leven en hebben allemaal onze plannen, dromen en verlangens. Maar als je ziek bent, verandert er veel. Gelukkig is dit vaak van tijdelijke aard, maar soms ook niet. Toch willen we ook dan niet onze dromen opgeven. Dat hoeft ook niet. Ons ziekenhuis levert graag een bijdrage aan het leven zoals jij dat wilt leven. Het is jouw leven. Graag tekenen we al die verhalen op. Elzo, Melanie, Tamara en anderen vertellen ook hun verhaal.

Meer verhalen