Een kijkje achter de schermen op de corona-afdeling

De vier klapdeuren van B2 van het Deventer Ziekenhuis vormen de scheiding tussen twee werelden. Noëlle en Demi kleden zich bij het begin van de dienst om tussen die klapdeuren, om vervolgens 8,5 uur niet meer van afdeling B2 af te komen. Ze doen hun werk in een soms bijna filmische wereld van isolatiepakken. Het is een dag vol omkleden. Op de gang mogen ze in ‘gewone’ verpleegoutfit, maar als ze een kamer op gaan waar een coronapatiënt ligt, moeten ze isolatiekleding aan. Bril op, handschoenen aan, OK-pak, haarnet, masker… En dat een aantal keer per dag. Het is de bijzondere wereld van de coronazorg. Er is een speciaal team van artsen beschikbaar én een buddysysteem waarbij verpleegkundigen aan elkaar gekoppeld zijn. Eén patiënt per kamer, daar waar er normaal drie liggen. Demi: ‘Al hadden we van de week ook een corona-echtpaar. Die lagen wel samen.’

Spannend

Hoe ervaren de twee verpleegkundigen in deze tijd hun werk? Spannend is niet het goede woord. Noëlle en Demi blijven nuchter en doen ‘gewoon’ hun werk. Demi: ‘Het is nog een beetje wennen en zoeken voor iedereen. Je merkt dat de buitenwereld het spannender vindt dan wij. Maar wij zijn gewoon goed beschermd en niet bang om besmet te raken. We zijn altijd al gewend om te werken met mensen die in isolatie zijn.’

Verhalen

Het werk is in die zin niet anders, op heel veel andere fronten toch wel. Noëlle: ‘Ik zal eerlijk toegeven dat ook ik bij de eerste corona-berichten dacht: valt allemaal wel mee, maar het is echt schrikken als je soms ziet hoe snel mensen achteruit gaan. Er kwam hier iemand binnen en die gaven we twee liter zuurstof per minuut. Een dag later was dat 15 liter en werd het opeens heel spannend. De verhalen dat mensen echt doodziek worden van corona, zijn gewoon waar. Het is echt een heel naar beestje.’ Ze bevestigen het beeld dat het vooral oudere mensen zijn die last hebben van het virus. Demi: ‘Maar er is veel verschil. Soms gaan mensen naar vier dagen naar huis, anderen liggen in no time op de intensive care.’

Isolement

Demi: ‘Wat echt opvalt is dat vooral de buitenwereld het spannend vindt. Familie van patiënten met corona komen hier kleren brengen en leveren die af bij het secretariaat. Ze durven echt niet naar binnen. Doodsbang om besmet te raken.’ Het brengt andere vraagstukken met zich mee voor de verpleegkundigen die normaal geriatrische en neurologische mensen zien. Noëlle: ‘Er ligt hier een dementerende mevrouw met familie in Limburg en Brabant. Dus bezoek is lastig. Dan zie je de eenzaamheid. We helpen mensen zo veel mogelijk met telefoon en beeldverbindingen om toch contact met familie te houden. Of zetten wat familiefoto’s neer om naar te kijken. Maar het beeld dat mensen in een totaal isolement komen klopt, en is vreselijk. Dat is emotioneel zwaar. We proberen zoveel mogelijk die mensen te steunen, maar het is heel moeilijk om mensen eenzaam te zien sterven.’

Adrenaline

Buiten de klapdeuren is er voor de twee verpleegkundigen tijd voor reflectie. Hoe ervaren Noëlle en Demi die andere wereld waar ze net 8,5 uur hebben doorgebracht? ‘Emotioneel en fysiek is het zwaar. Maar we hebben personeel genoeg en het lukt echt wel. We draaien nog steeds ‘gewoon’ normale diensten. Achter de klapdeuren krijg je eigenlijk ook een enorm adrenalineshot. Het is één groot leertraject voor ons. Je leert waanzinnig veel in korte tijd en ook ontstaat er een geweldige saamhorigheid met het team van verpleegkundigen en artsen. Betere leerschool kun je bijna niet krijgen.’ Geweldig vinden ze de steun voor de zorg die van buiten komt. Demi: ‘De acties waarderen we echt enorm. Kinderen die tekeningen sturen, dat vinden patiënten echt geweldig. Het helpt je om deze zware tijd door te komen.’

Ook is er intern veel steun van de geestelijk begeleider Wouter Vlek. Demi: ‘In zo’n isolatiepak voel je je toch heel onpersoonlijk richting patiënt. Fijn dat de geestelijk begeleider er is. Ook in isolatiepak, maar toch met andere aandacht.’ Noëlle: ‘En we praten onderling veel met elkaar.’

Naar beestje

Noëlle en Demi hoef je niet meer te overtuigen van de ernst van corona. ‘We zien het hier met eigen ogen. Mensen met corona gaan vaak heel snel achteruit, en dat zien we bij bijna geen enkel andere ziektebeeld. Het is echt heavy, het is een hele naar virus.’ Een virus waar heel veel patiënten van denken: hoe kom ik eraan? In het Deventer Ziekenhuis denken ze vooral: hoe helpen we mensen weer van dat virus af. Maar Noëlle en Demi zijn ook trots dat ze nu hun verpleegkundige werk kunnen doen. Ook al is het zwaar. ‘We zorgen ervoor dat mensen zelfs in deze tijd niet alleen zijn’, zeggen de verpleegkundigen over hun tweede leven achter de klapdeuren.