Verpleegkundige Judith: ‘Het is een vak van aanvoelen'

Judith kijkt eigenlijk nooit op de klok om te zien hoe laat het is en of haar dienst er al op zit. ‘Het gaat niet om mij, maar om de patiënt. Dan neem je de tijd. Heb je dat luisterend oor.’ Ze zal ook niet zo snel over zichzelf praten met de patiënt, of het moet zo uitkomen. ‘Ik ben pas getrouwd, en toevallig kwam dat ter sprake. Mensen vinden dat dan ook best leuk.’ Op een ander moment was er een veel dwingender reden dat Judith toch over zichzelf begon. ‘Er was hier een patiënt die kwam te overlijden. Iemand met een verstandelijke beperking en deel van een tweeling. Ik ben zelf ook een deel van een tweeling. Ik snapte hun verdriet. Door mijn eigen verhaal als tweeling te delen, nam ik een deel van de spanning bij hen weg. Verplegen is een vak van aanvoelen. Ik deel dingen als ik merk dat mensen er behoefte aan hebben. Maar het draait nooit om mij.’ Wat Judith bij is gebleven in de vijf jaar dat ze nu in het Deventer Ziekenhuis werkt, is de eerste keer dat een patiënt overleed. ‘Dat was heftig.’

En ook herinnert ze zich die patiënt waarvan twee benen werden geamputeerd. ‘Twee benen missen heeft natuurlijk een enorme impact op je leven. Die patiënt had in het begin enorme pijn. Ik wist soms echt niet meer wat ik moest doen. Die patiënt is uiteindelijk gerevalideerd, kwam hier weer op de afdeling en liep met twee protheses lachend de afdeling af. Daar doe je het dan wel allemaal voor.’

Zichzelf weer worden

De schoonheid van het verpleegkundig vak zit ‘m voor Judith vooral ook in het feit dat mensen opknappen, helemaal beter worden en weer zichzelf worden. ‘Hier op C2 hebben we vooral te maken met buikpatiënten. Soms oncologisch, soms met maag, darm of leverproblemen of patiënten met vaatlijden. Deze patiënten zijn soms echt zwaar ziek. Het mooie is dat je echt voor ze kunt zorgen en ze er weer bovenop kunt helpen.’ Soms zijn patiënten zelfs maanden op de afdeling. Judith: ‘Pas nog iemand die met een gecompliceerde buikoperatie hier 120 dagen heeft gelegen. Daar bouw je dan echt wel een band mee op.’ Soms is het ook best zwaar, blijkt uit het verhaal van Judith. ‘Dan verliest een patiënt met vaatlijden eerst een teen, dan nog een teen. Wonden die niet of langzaam genezen… Humor, en een fijn team collega’s kan mij er dan doorheen helpen.’

Meer dan verplegen

Naast de verpleegkundige taken zit Judith als regieverpleegkundige ook nog in zes werkgroepen. In die werkgroepen proberen ze de kwaliteit van zorg beter te maken. Ook heeft Judith recentelijk (verpleegkundig) onderzoek gedaan. ‘Daarin hebben we gekeken naar apps voor diabetespatiënten.’ En zo doet ze ook onderzoek naar een goede definitie van zorgzwaarte. Wat is dat nu eigenlijk? Het is dus niet alleen zorg aan het bed, maar ook verdieping in haar vak. Judith vindt zichzelf perfectionistisch. ‘Ik wil kwalitatief goede zorg verlenen. We doen in het Deventer ziekenhuis ook onderzoek naar patiënttevredenheid. Ik zou het echt heel vervelend vinden als ik in een enquête terug zou lezen dat een patiënt vindt niet goed verzorgd te zijn.’ Samenvattend zegt Judith over het vak dat ze uitoefent: ‘Ik wil dat de patiënt zich echt gezien voelt. Dat er serieuze aandacht is. Dat patiënten je naam kennen, ook als ze maar twee dagen in het ziekenhuis liggen. Dat je als verpleegkundige even bij een patiënt kunt gaan zitten, ook als is er een enorme turn-over van patiënten en de werkdruk hoog. Die tijd moet je nemen.’ En dan maakt het niet uit hoe laat het is of de dienst eigenlijk al voorbij is….