IC-verpleegkundige Jacqueline: ‘Iedere dienst staan wij er voor 100%'

Jacqueline: ‘Op de IC bewaken we de vitale functies van patiënten. We proberen iemand buiten levensgevaar te houden, wat soms kan betekenen dat je heel druk kan zijn met maar één patiënt. Alles wat je doet kan direct effect hebben op die vitale functies, dus is het belangrijk dat je gefocust bent. Enerzijds ben je technisch bezig met allerlei apparatuur, anderzijds probeer je de patiënt en zijn familie gerust te stellen en zo goed mogelijk te begeleiden. Het vergt de nodige kennis en kunde en een enthousiast team waarin je je thuis voelt. We maken veel mee en dat schept vanzelf een band.

Beste resultaat geeft een kick

Dit betekent ook dat zij veel moet afweten van allerlei ziektebeelden om de juiste zorg te kunnen bieden. Jacqueline: ‘Natuurlijk kun je onmogelijk alles weten, maar je hebt een bepaalde basiskennis ontwikkeld van waaruit je elke patiënt kunt opvangen. Wanneer je dit kunt toepassen om zo het beste resultaat voor een patiënt eruit te halen geeft dit echt wel een kick.’ Ze geeft aan dat er in 25 jaar veel veranderd is: ‘Allereerst het vak en de mogelijkheden, met alle technologie die er momenteel is. Maar ook de mate van zelfstandigheid om te werken en keuzes te maken. Niet alleen in opdracht van de arts. We krijgen veel vertrouwen van onze intensivisten en het team is heel goed op elkaar ingespeeld.’

Zachte kant

Maar het is niet alleen de rationele aspect van het vak wat haar drijft, ook de zachte aspecten. Jacqueline: ‘Ik word ook erg blij van de menselijke kant. Een klein gebaar, iemands dag goed maken, of mensen op hun gemak stellen. Zo had ik laatst een patiënt die alleen maar op zijn telefoon lag te kijken. En iedere keer als ik hem iets vroeg negeerde hij me. Ik dacht: “dit kan nog wat worden”. Uiteindelijk ben ik naast hem gaan zitten en heb ik gevraagd waar hij naar aan het kijken was. Bleek dat hij al de tijd foto’s van zijn huisdieren aan het bekijken was, die hij zo miste. Nadat hij me vertelde wat voor een dieren hij had, kon ik lezen en schrijven met deze man.’Een ander moment wat haar is bijgebleven, is een patiënt die wakker werd, maar nog aan de beademing lag. Jacqueline: ‘En dat is moeilijk voor de patiënt omdat hij niet kan praten. Daarbij was zijn toekomst zeer onzeker vanwege zijn aandoening. Als iemand aan de beademing ligt, dan maken we soms gebruik van een schrijfbordje. Op die manier hadden we toch nog goede gesprekken en hebben we zelfs gelachen. Zo heb ik hem kunnen geruststellen en zijn dagen toch een beetje draaglijk gemaakt. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed met hem.’

Onzekere tijd

Ze vertelt verder over het belang van dit soort momenten: ‘Patiënten en familieleden maken hier vaak een nare en onzekere tijd mee. Het is niet voor niets dat patiënten die hier liggen vaak veel zijn vergeten van de tijd dat ze hier liggen. Ook al zijn ze wakker en heb je gewoon normaal met ze gepraat. Het is enerzijds de medicatie die hiervoor zorgt, maar waarschijnlijk ook een natuurlijk mechanisme die deze herinneringen uitschakelt.’ Daarom worden familieleden gefaciliteerd door de afdeling om een dagboek bij te houden, waarin ze hun ervaringen en gevoelens kunnen opschrijven en kunnen bijdragen aan het herstelproces van hun naaste. ‘De patiënt kan dit later zelf terug lezen.’

Opnieuw verliefd op het vak

Jacqueline heeft helaas ook een mindere periode gehad. Ze is er anderhalf jaar uit geweest, tijdens de coronapandemie: ‘Door de hoge werkdruk kreeg ik een burn-out. Met de kennis van nu klinkt het gek, maar ik heb destijds gezegd nooit meer voor een patiënt te willen zorgen, of ook maar iemand aan de beademing te willen zien.’ Daarom is ze les gaan geven voor MBO-verpleegkunde. Maar die periode was van korte duur. Jacqueline: ‘Naarmate ik me beter ben gaan voelen en hoe meer ik bezig was met het lesgeven van mijn vak, ben ik het steeds meer gaan missen. Ik wilde het verschil weer maken. En zo kreeg ik kriebels om opnieuw in het ziekenhuis te gaan werken en sta ik weer op de IC. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ik opnieuw verliefd ben geworden op het vak.’