Regieverpleegkundige Eline: ‘Leven toevoegen aan de dagen’
Eline is oncologie-hematologie regieverpleegkundige op A2. Eline: ‘Soms is het zwaar, maar de schoonheid van het vak is dat ik zo veel voor patiënten en familie kan betekenen. Ze delen – zeker in de laatste fase van hun leven - alles met je. Er is snel een vertrouwensband als ik mijn witte jas aan heb.’
Ze vertellen alles “tegen een witte jas”
Mooi voorbeeld. Er lag een jongen van 23 jaar op A2 die spoedig zou komen te overlijden. ‘Hij wilde echt naar huis’, vertelt Eline. ‘Ik heb alles in het werk gesteld om hem thuis te krijgen. Met een pijnpomp, met thuiszorg… Volgens richtlijnen mogen dingen soms niet. In het geval van deze jongen ook. Maar dan denk ik: een (pakweg) apotheker kan dat vinden, maar die staat niet naast het bed van die doodzieke patiënt. De bureaucratie zit dan soms in de weg, maar we hebben het voor elkaar gekregen. Daar ben ik dan echt trots op. Soms moet ik echt doorzetten als ik dat belangrijk vind voor de kwaliteit van leven van die patiënt.’
Humor in laatste fase
Eline heeft nogal wat omzwervingen gehad voordat ze in het Deventer Ziekenhuis terechtkwam. HBO-V gedaan in Enschede en daarna in Delft, Amsterdam, Utrecht en zelfs een jaar in Australië in een ziekenhuis gewerkt. ‘Veel typische orthopedische “Aussie” klachten. Mensen die van een paard of quad waren afgestuiterd.’ In het UMC Utrecht volgde ze vervolgens de opleiding oncologieverpleegkundige. ‘Daar heb ik ervaren dat dat echt mijn ding is. Het is best zwaar om met kankerpatiënten te werken. Je komt echt in aanraking met patiënten of familie die wanhopig zijn. Zeker als patiënten jong en ernstig ziek zijn is het moeilijk. Een terminale moeder die een dochter heeft die 13 weken zwanger is. Ze zal haar kleinkind nooit zien. Dat is heftig. Ik probeer als ik door de klapdeuren naar huis ga, emoties achter me te laten. Al lukt dat niet altijd.’ Maar los van de zwaarte wil ze de schoonheid van haar werk benadrukken. ‘Ik werk veel met mensen in hun laatste levensfase, de palliatieve fase. Bijzonder is dat deze mensen hun hele leven met mij delen. Ze vertellen alles “tegen een witte jas”. Die jas maakt je bijzonder. Na drie vragen heb je een compleet levensverhaal te pakken. Wat ik ook bijzonder vind, is dat mensen - ook in een laatste fase - toch gevoel voor humor hebben. Ze staan altijd open voor een grap.’
“‘Elke dag is het weer een puzzel om het “plaatje” voor de patiënt zo goed mogelijk te maken.'”
– Regieverpleegkundige Eline
Grote rol spelen in iemands leven
Je kunt volgens Eline ook echt iets voor mensen betekenen als verpleegkundige. Pijn bestrijden, luisterend oor… ‘Elke dag is het weer een puzzel om het “plaatje” voor de patiënt zo goed mogelijk te maken. Mijn dag is geslaagd als ik een patiënt aan het einde van mijn dienst een beetje beter achterlaat, dan toen ik die patiënt ’s ochtends aantrof. Als verpleegkundige kun je echt een grote rol spelen in het leven van iemand. Leven toevoegen aan de dagen, zoals longarts Sander de Hosson zo mooi zegt in zijn nieuwe boek.’ Op de vraag waar ze voor staat in haar vak, zegt Eline: ‘Ik sta voor symptoommanagement. Ik probeer alle symptomen, klachten, issues bij een patiënt vast te pakken en zo alle stukken samen te brengen.’ Die passie laat Eline ook zien buiten haar vaste verpleegkundige werk op A2. ‘Zo ben ik bezig met een jaarplan Rouw in het kader van palliatieve zorg. Als regieverpleegkundige ben je naast patiëntenzorg ook bezig om het ziekenhuis als organisatie beter te maken.’
Verhalen van verpleegkundigen
We zijn ontzettend trots op alle verpleegkundigen die dag in dag uit hard werken om de beste patiëntenzorg te leveren! Deze trots willen we graag zo breed mogelijk delen. In de verhalen staan we stil bij een diversiteit van verpleegkundigen binnen ons ziekenhuis en hoe iedereen het verpleegkundig vak op zijn of haar manier uitoefent. Het beste kunnen we dit doen door henzelf aan het woord te laten. Centrale vraag in elk verhaal: ‘Waar sta jij voor als verpleegkundige? Wat vind jij de schoonheid van je vak?’