‘Ik kom voor onderhoud’

Om 11 uur word je verwacht bij de receptie van afdeling G2. Ze melden je aan en na soms even wachten, komt een verpleegkundige je ophalen. Hij of zij neemt alle persoonlijke gegevens met je door, vraagt of je nog andere medicijnen hebt gekregen. Daarna word je naar je kamer gebracht. Vaak liggen er nog één of twee mensen. Soms heeft er een ook een lidocaïne-infuus en maak je daar een praatje over. De verpleegkundige checkt je temperatuur, bloeddruk en zuurstofgehalte bloed met zo’n knijpertje op je vinger. Schrik niet als je bloeddruk wat hoger is! Je bent in een vreemde omgeving en misschien wat gespannen, of je bent moe van het eindje lopen naar de afdeling. Tja en dan moet je geluk hebben... Soms komt er snel een verpleegkundige met “prikervaring”, soms moet er iemand van anesthesie komen om je te prikken. Dat duurt wel eens lang Ze vragen aan welke arm je het liefst geprikt wil worden en dan wordt het infuus ingebracht. Je krijgt twee slangetjes aan één infuus. Er is een fles met NaCl (een zoutoplossing)om te zorgen dat je genoeg vocht binnenkrijgt en de spuit met lidocaïne. De ene keer voel je het prikken wel, de andere keer niet. Zodra je aangeprikt bent wordt het infuus ingeschakeld. Het enige wat je dan voelt, is dat het lijkt alsof er iets kouds je aderen instroomt.

Wachten tot klus geklaard is

Dat is na een paar seconden weg! Je kunt met die arm gewoon bewegen, de naald van het infuus is buigzaam. Nou daar zit je dan! Wachten tot de klus geklaard is! Dat duurt een uur of 25, maar soms wat langer. Dat ligt aan de doorstroomsnelheid van het infuus. Al snel komen de dames van de Roomservice. Ik kom er nu al zo vaak, dat je elkaar leert kennen. Altijd vriendelijk krijg je je kop koffie en een koekje. Later komt de lunchwagen of je kunt eten in het dagverblijf! Daar kun je gezellig met andere patiënten samen eten en ben je in beweging. Je bent niet aan bed gekluisterd! Je kunt met je infuus, dat aan een mobiele standaard is bevestigd gaan en staan waar je wilt. Je moet alleen oppassen dat de accu niet leeg is, want dan moet je terug naar je kamer omdat de accu opgeladen moet worden in het stopcontact. Gedurende de dag maak je een praatje, lees je wat, kijkt tv of werk je je mail af. Wat je wilt. In de middag komt er iemand vragen wat je ‘s avonds wil eten. Dat kun je ook zelf invullen op je tv/computer, omdat die voor je verblijf op jouw naam staat. Meestal komt de pijnconsulente nog even langs om te vragen hoe het gaat en een volgende afspraak in te plannen. Een dokter zie je meestal niet, omdat je niet echt ziek bent. Je komt voor onderhoud. Met bezoek wordt makkelijk omgegaan. En het meeste bezoek houdt zich aan de regels van twee bij het bed. Maar er zijn altijd uitzonderingen… iets ervan zeggen vind ik altijd moeilijk.

‘Ik ga eerder slapen’

Je kunt ook met je bezoek naar het restaurant gaan of naar het dagverblijf. Overdag blijf ik altijd in mijn gewone kleren. Zorg wel dat je iets makkelijks aantrekt, want ‘s avonds wil je wel je pyjama aan en je zit aan een infuus! Dat kun je niet alleen, maar is altijd wel een verpleegkundige die je helpt! Ik heb zelf nooit veel last van bijwerkingen. Ik moet alleen wat vaker naar het toilet, komt waarschijnlijk door het extra vocht dat wordt toegediend. Wel merk ik dat ik eerder ga slapen. Ik ben wat meer moe dan thuis. De nachten zijn wisselend. Soms slaap ik door, maar soms lig je bij iemand die snurkt of verzorging nodig heeft in de nacht. Om oordopjes kun je altijd vragen Ook wil het alarm op je infuus wel eens afgaan, vaak lig je dan op de slangetjes.. Bel dan even de verpleegkundige om het infuus weer in te schakelen. Na een paar keer zo’n infuus, weet je trouwens zelf wel wat je dan moet doen. Het is even wennen met die slangetjes gaan slapen, maar daar krijg je handigheid in. De volgende ochtend begint vaak toch een beetje het aftellen, Je probeert altijd wel even “uit te rekenen” hoelang je waarschijnlijk nog moet…Vaak lig je op de kamer bij nog iemand met een lidocaïne infuus. En dan is het altijd een “wedstrijdje” bij wie het eerste het infuus leeg is. Er klinkt dan altijd een blij; Yeehhh! Heerlijk om dan weer naar huis te gaan. Na een infuus ben ik altijd erg moe. Maar dat is bij iedereen verschillend. Ik drink dan meestal nog een kop koffie op de afdeling en rijd dan zelf weer naar huis. De rest van de dag doe ik vrij weinig. Na een dag of twee voel ik meestal dat ik minder pijn heb en dat blijft ongeveer vijf weken weg. Ik ben blij met het infuus. Het kost je wel twee dagen eigenlijk, omdat je pas om 11 uur kunt komen en dan dus relatief laat de volgende dag klaar bent, maar zolang het helpt doe ik het graag!