Elzo: 'Ineens lag ik op straat en kon niet meer opstaan’
Net genezen van - vermoedelijk - het coronavirus, stapte Elzo Springer uit Deventer op zijn scooter voor een ‘bakkie koffie’ bij zijn moeder. Op de terugweg ziet hij – in een flits – dat een auto niet stopt op de rotonde. In negen dagen tijd, zo’n dertig ziekenhuismedewerkers aan zijn bed: ‘En alles met persoonlijke aandacht.’
'Alles met persoonlijke aandacht'
Elzo herinnert zich alleen nog wat ‘flarden’ van het ongeluk. ‘Voor mijn gevoel zaten er maar twee minuten tussen het ongeluk en dat ik op de intensive care lag. Ik kreeg al snel zware pijnstillers. Ik had even een totale paniek gevoel op de Spoedeisende Hulp, want ik had geen controle meer over mijn lichaam en ik was helemaal van de wereld.’
Klaplong en gebroken ribben
Nadat Elzo met de ambulance bij de spoed kwam, ging hij door de scan. Resultaat: een gekneusd been, klaplong en acht gebroken ribben, waarvan bij drie ribben zelfs breuken op meerdere plekken. Daarom was er een operatie nodig, omdat dit niet allemaal vanzelf weer aan elkaar kan groeien. ‘Ik kreeg een morfinepomp in de rug en twee dagen later volgde de operatie voor drie plaatjes om mijn ribben met meerdere breuken te fixeren.’
Credits verpleegkundige
Tijdens zijn ziekenhuisopname ging er een wereld voor hem open van hoe het er in de zorg anno 2020 aan toegaat en wat de zorgverleners precies doen. Elzo: ‘Ik had nog een heel ander beeld van de verpleegkundige, een beeld van dertig jaar geleden toen ik met gescheurde enkelbanden in het oude St. Jozef lag. Ze doen veel meer dan alleen “billen vegen”. Ze komen met computers aan je bed, houden de medicijnen bij of gaan buiten een rondje wandelen met de patiënt. Het vak verpleegkundige verdient veel meer credits. Ik vind het vooral knap hoe ze – zo snel – kunnen schakelen van de ene patiënt naar de ander.’
“Het ziekenhuisverblijf is geen aanrader, maar ook zeker geen straf”
– Elzo Springer
Persoonlijke aandacht
Elzo verbleef negen dagen in het Deventer Ziekenhuis. Van spoed naar de intensive care en van de OK naar verpleegafdeling D2. ‘Het ziekenhuisverblijf is geen aanrader, maar ook zeker geen straf’, vertelt Elzo. ‘Het is bijzonder om te zien hoeveel mensen mij hebben geholpen tijdens mijn opname. Traumachirurg, longarts, fysiotherapeut, verpleegkundigen, maar ook de roomservice en schoonmakers. Allemaal professionals in hun vakgebied en betrokken mensen. Ze denken met je mee en passen zich aan, aan jouw wensen. Alles wordt gedaan met persoonlijke aandacht.’
Loslaten
Het gaat nu goed met Elzo, maar scooter rijden zal hij niet meer gaan doen. ‘Ik mag twee maanden niet rijden of fietsen. De scooter is denk ik total loss, dus ik ga geen nieuwe kopen en ik heb een fijne e-bike waar ik met plezier op fiets.’ Terugkijkend op deze periode is zijn mindset wel veranderd. Elzo: ‘Ik heb geleerd om ook los te laten. Op de tweede dag van de opname bracht mijn vrouw al de laptop zodat ik een uurtje kon werken. Ik ben gewend om acht tot tien uur per dag te werken, nu maak ik halve dagen. Het is moeilijk om aan toe te geven en te luisteren naar je lichaam, maar ik geniet nu wel meer van kleinere dingen.’
Jouw leven
We leven allemaal ons eigen leven en hebben allemaal onze plannen, dromen en verlangens. Maar als je ziek bent, verandert er veel. Gelukkig is dit vaak van tijdelijke aard, maar soms ook niet. Toch willen we ook dan niet onze dromen opgeven. Dat hoeft ook niet. Ons ziekenhuis levert graag een bijdrage aan het leven zoals jij dat wilt leven. Het is jouw leven. Graag tekenen we al die verhalen op. Peter, Melanie, Tamara en anderen vertellen ook hun verhaal.