Onmisbaar in de frontlinie: onze schoonmakers

Toen de speciale corona verpleegafdeling gereed werd gemaakt, werkte Rene in de eerste week zeven dagen per week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Collega Peggy – die normaal op de dagbehandeling werkt – meldde zich zelf aan, om haar collega’s te helpen. ‘We zijn niet bang om zelf besmet te raken. Het is wel spannend om de patiënten zo ziek te zien.’

Het is soms heftig, wat ze zien en meemaken. Peggy: ‘Zo moest ik een kamer schoon maken waar een lieve oma lag en twee minuten later was ze overleden. Dan moet je die kamer opnieuw schoonmaken en sta je ineens in een lege kamer, maar voel je nog die warmte van het bed. Dat zijn pittige momenten.’

Bijzondere tijden

Het zijn bijzondere tijden voor de schoonmakers. Een kamer desinfecteren na vertrek van een ontslagen patiënt, is normaal gesproken niet spannend. Maar als Rene nu een kamer van een patiënt in gaat, met wie hij gisteren nog een praatje had gemaakt, is het even slikken. Rene vertelt: ‘Het maakt het lastig om dat je met ernstig zieke patiënten te maken hebt. De persoon wordt steeds zwakker. We hebben meegemaakt dat drie personen op een dag zijn overleden. En als ik dan de kaartjes of bloemen op de kamer moet weggooien waar iemand net nog naar heeft zitten kijken, dan krijg ik de tranen in mijn ogen.’

Luisterend oor

Ondanks de enorme druk, maakt Rene graag even tijd voor een praatje. ‘Ik vraag aan de patiënten vaak: ‘’Hoe gaat het met u?’’ Dan volgen er heftige gesprekken en zijn ze vaak in tranen. Zo was een patiënt bang om naar huis te gaan omdat ze alleen is en de ander mist zijn partner enorm. Je merkt aan de patiënten zelf of ze zin hebben in een praatje of gewoon hun verhaal kwijt willen. We zijn dan toch op de kamer en blijven dan af en toe even zitten. Gewoon om te luisteren.’

Applaus

Tijdens deze coronacrisis is er meer waardering gekomen voor de schoonmakers, dat merken zij ook. Peggy: ‘Je merkt dat we meer steun krijgen. Laatst kwam ik met mijn collega uit een kamer en hoorde ik applaus van de verpleegkundigen. Ik keek om en besefte toen: ze klappen gewoon voor ons. Heel bijzonder.’ Peggy glimlacht. ‘Ik hoop dat het ook zo blijft. Wat wij doen is dankbaar werk en van groot belang dat het goed gebeurt.’

Rene: ‘We zijn niet de helden, we doen het met elkaar. We hebben hart voor het werk wat wij doen en doen dat met veel voldoening, samen met de verpleging. We maken een kamer met veel liefde schoon. Het is fijn dat we iets kunnen bijdragen in deze moeilijke tijd.’