Bastiaan Wallis terug op de IC: ‘Het voelt als thuiskomen’

Bastiaan: ‘In het begin was het wel spannend: hoe is het team? Hoeveel verschilt het nu met toen? En heb ik nog alle kennis? De twijfel was al snel verdwenen. Ik kan hier iets bijdragen.’ Over de extra risico’s op besmetting heeft hij maar even nagedacht. ‘De angst was er in het begin even, maar het went ook. Er zijn voldoende middelen om je te beschermen, daar heb ik alle vertrouwen in. Als je de Albert Heijn in loopt, zijn de risico’s niet minder.’

Buddy

Naast de werkdagen die anders zijn ingericht, komt Bastiaan ook veel nieuwe gezichten tegen. ‘Ik denk dat de helft van het team nieuw is. Maar de sfeer en cultuur is echt goed. De IC is toch een soort bloedgroep in het ziekenhuis. Er is een enorme professionaliteit en iedereen is trots op wat ze doen. Het was ook gelijk hands-on. Collega’s waarderen dat je er bent, maar ze respecteren ook dat je niet meteen alles weet. Ik werk als buddy om mijn collega’s te ondersteunen in de zorg voor coronapatiënten. Zo doe ik de verzorging, het aanvullen van spullen en regel ik dingen. Nu heb ik zelfs – onder begeleiding – mijn eigen patiënt. Dat je met deze werkzaamheden een collega kan ontlasten, daar doe je het voor.’

Taken combineren

Omdat het coronavirus besmettelijk is, bundelen Bastiaan en zijn collega’s de taken. ‘Elke keer die pakken aan trekken, is vermoeiend en maakt werk complexer. Door taken te combineren (zoals wisselen van medicijnen en beademingsinstellingen veranderen), blijf je wat langer in de kamer en bespaar je persoonlijke beschermingsmiddelen.’ Op de Intensive Care liggen altijd al ernstig zieke patiënten, alleen nooit een afdeling vol patiënten met hetzelfde ziektebeeld. En onder normale omstandigheden is er vaak veel familie aanwezig. Bastiaan: ‘Het is lastig dat er weinig contact mogelijk is en het is niet echt persoonlijk. Het is wel mooi om te zien dat er ook een nieuwe vorm van communicatie ontstaat. Ineens skypen of videobellen patiënten met hun familie. Of stuurt een verpleegkundige WhatsApp berichtjes naar iemands partner. Wat voorheen niet kon, gebeurt nu gewoon.’

Indruk

Langzaamaan ontwaakt de ene na de andere patiënt. ‘Er liggen nog een aantal patiënten uit het zuiden van het land en zij weten vaak niet dat ze kunstmatig in coma zijn gehouden. En dus ook niet dat ze niet meer in hun eigen provincie zijn. We proberen uit te leggen dat ze in Deventer liggen. Dat is wel een gekke situatie hoor. De hoeveelheid ernstige patiënten en het continu van rug naar buik keren, heeft ook veel indruk op mij gemaakt. Of om kinderen te zien waarbij beide ouders ziek zijn of zelfs overleden zijn. Dat doet mij wel wat.’

Zoektocht

Deze bijzondere tijd heeft Bastiaan ook verder gebracht in een persoonlijke zoektocht. ‘De acute zorg heeft altijd al mijn interesse gehad. Ik heb er nu weer aan mogen proeven en het is een leuke stap om weer kennis te maken met het zorgwerkveld. Dit kwam voor mij als geroepen en misschien ga ik nu weer de zorg in.’