Laaggeletterdheid

In Overijssel is maar liefst 11% van de Sallandse bevolking laaggeletterd. Dat betekent dat iedere zorgprofessional elke dag wel iemand in de spreekkamer ziet die informatie waarschijnlijk onvoldoende tot zich kan nemen of niet na kan lezen. Het betekent ook dat op elke verpleegafdeling meerdere mensen liggen die informatie mogelijk niet snappen. Zij verbergen vaak dat ze grote moeite hebben met lezen, schrijven en/of rekenen. ‘Ik ben mijn bril vergeten, kunt u het voorlezen voor me’, kan al een indicatie zijn. Missie van het ziekenhuis is om het taboe op laaggeletterdheid te slechten. Mensen schamen zich en durven niet om hulp te vragen. Laaggeletterden missen vaak vaardigheden om goed om te gaan met informatie over gezondheid, ziekte en zorg. Daarom is het des te belangrijker dat wij de signalen van moeilijk lezen en schrijven snel oppikken.

Bedside Buskers

Elke maand komen de Bedside Buskers naar het Deventer Ziekenhuis om op te treden voor patiënten. ‘Bedside’ Collin Hoeve maakte speciaal voor de Week van de Alfabetisering een ‘ziekenhuislied’ over lezen en schrijven (luister hier). Hij ging het ziekenhuis in en speelde het lied op diverse afdelingen voor het personeel van het Deventer Ziekenhuis. Gerda Havertong, onder meer bekend van haar optredens in Sesamstraat, kwam speciaal naar de kinderafdeling om verhalen voor te lezen. Gerda is taalambassadeur. Tijdens één van haar voorleessessies in het ziekenhuis zei ze: ‘Taal is zo ontzettend belangrijk voor kinderen. Ik ben dankbaar en trots dat er gewerkt wordt aan taalontwikkeling. Als kinderen ziek zijn, zitten ze niet lekker in hun vel. Ik hoop ze, door voor te lezen, even naar een andere wereld te brengen.’

Patient journey

Bijzonder was ook het bezoek van Anneke Wilmsen aan ons ziekenhuis. Anneke is ex-laaggeletterde en inmiddels taalambassadeur. Inmiddels kan Anneke wel lezen en schrijven maar dat was 59 jaar niet zo. Tijdens een rondgang door het ziekenhuis vertelde ze indringend over die jaren. ‘Ik weet nog dat ik ging trouwen. Op de trouwdag maakte ik mij die dag alleen maar zorgen over het zetten van mijn handtekening onder de trouwakte. Dat kon ik niet.’ Anneke kwam ook geregeld in het ziekenhuis. Als patiënt en als bezoeker. ‘Dan vroeg de arts mij om een formulier in te vullen. Ik zei dan –als smoesje- dat ik mijn bril vergeten was.’ En kwam ze op bezoek, dan wist Anneke niet op welke verdieping ze de lift moest stoppen. ‘Ik wachtte dan net zo lang tot nog iemand de lift in stapte die ik het kon vragen’. Ook de bewegwijzeringsborden die verwijzen naar een polikliniek kon ze niet lezen. ‘Ik kwam een keer in het ziekenhuis en gelukkig was de buurvrouw er toevallig. Die is met me meegelopen. Zelf kon ik de bordjes niet volgen.’ Tijdens de patient journey door het ziekenhuis vertelde Anneke honderduit over haar ervaringen, maar gaf ook tips hoe het ziekenhuis laaggeletterden kan helpen. ‘Ik zou het al geweldig vinden als ze bij het infopunt bij de entree de vraag zouden stellen: “kunt u de weg zelf vinden, of vindt u het fijn als we met u meelopen.” Voor laaggeletterden zou dat een uitkomst zijn. Ze durven er zelf niet om te vragen.’